Dokument zestawiający wypowiedzi podopiecznych Ośrodka w Janowie. Pierwsze kadry -- widzimy twarz mężczyzny, głębokie zmarszczki, chrapliwy głos. Wszystkie zarejestrowane osoby łączy jedno -- na pewnym etapie życia popełniły błąd, poddały się wyniszczającemu uzależnieniu, straciły wszystko co posiadały. W ośrodku, gdzie po raz pierwszy traktuje się ich jak ludzi nie zagrożenie starają się zbudować podwaliny pod swoje przyszłe życie. Oderwać się od przeszłości, znaleźć nowy sens i przezwyciężyć nałogi.

Autorki wykazują się niezwykłym talentem w dokumentowaniu ludzkich emocji. Prosta forma sprawia, że ludzie snujący opowieści zdają się być tuż obok nas, nie oddzieleni okiem kamery a bezpośrednio obecni.

Film jest nie tylko świetnie zrealizowanym i artystycznie wartościowym obrazem ale i apelem. Ośrodek w Janowie - jedyne miejsce, które bohaterowie mogliby nazwać domem ma być zamknięty. Autorki pozwoliły ludziom mówić swoim głosem, pozwoliły im obnażyć emocje i właśnie to jest największą wartością tego filmu. Dokument społecznie zaangażowany i piękny w swojej prostocie.

Materiał otrzymał wiele nagród: Srebrna Praska Klisza, Nagroda Publiczności, Nagroda Specjalna Magazynu Ekspres Reporterów na V PFFM oraz nagrodę w kategorii młodzieżowej na OKFA w Koninie. 

Dodaj komentarz


Kod antyspamowy
Odśwież